Urodzona w mieścince,
której nie ma na mapie,
w roku nieurodzajnym
w świadectwa piśmiennicze.

W prowincjonalnym kościółku ochrzczona,
parę kroków dalej wychowana.

Widziana wielokrotnie,
jak dorasta w rodzinnych stronach.

Rodzice łożyli
na jej nienaganne wychowanie
i edukację.

Polonistkę zawojowała
ledwo widocznym zadatkiem.

Debiut w prasie kulturalnej
przypadł na wczesną młodość.

Do boginek niepodobna,
nic w niej z literackich kochanek,
mizerna jak na obraz,
nie widziałabym jej na estradzie,
nie miała figury do wybiegów,
nie żyła z dnia na dzień
i nic w tym nie ma dziwnego.

Nie tańczyła flamenco,
ani nie nuciła najlepiej.
Dobrze wyglądała w sukienkach
i pasowały jej piegi.

Jeździła po Mediolanach,
w Bieszczadach wpadała do znajomych.
Za każdym razem w kim innym zakochana,
mając zawsze na bajkę pomysł.

Latem, nie jest pewne, którego roku,
z natłoku szczęść chyba
osiadła za granicą
i zaprzestała pisać.

Dopiero gdy znienacka
miało się ku wiośnie,
zakończył się ten niefortunny romans
o tym, że było jej z życiem znośnie.