Sortując je, obwąchuję kartki i rewiduję nieświeże litery.

Spodziewam się natknąć na trop mojej entelechii,

ale tu nie ma nic, oprócz znoszonych zapachów

i koniecznych prywatnych zapisków.

To na przykład zdanie przypomina mi linię życia:

trzeba w nim postawić akcent, bo inaczej życie

pojmę opacznie, a nie wiem nawet,

jak wygląda rysa chwili obecnej.

Nie obawiam się o czyste kartki,

chociaż nie mam dla nich sensownego zastępstwa.

Uważam pilniej, by zmieścić się między

brzmieniem a pauzą, rokiem a obiegiem Ziemi,

cieniem a cieniem, pamiętając przy tym,

że w dzieciństwie rok rzeczywiście trwa

od Gwiazdki do Gwiazdki, w młodości tyle co

wypalenie papierosa, a potem już nie dłużej niż

poszukiwania srebra w potoczystych rzekach włosów…

Nie podlegamy cyklom i jesteśmy dla siebie za szybcy.

Obrazy rejestrujemy (o ile dobrze pamiętam)

Co jedną dwunastą sekundy. Dlatego nie dostrzeżemy,

dokąd odchodzimy, tak, jak nie udało nam się spostrzec,

skąd przyszliśmy.