 Strona główna | Mapa serwisu | English version |
|
| |
Sen o leśnym sanktuarium | |
I Mrok – zaklinacz snów – polany zachodzi. Dziś dozgonną miłość komuś przepowie, srebrzystą przędzę składając do łodzi z białych powiek. II Apeiron wygląda jak wszechświat znany przez sfery niebieskiej krągłą lukarnę. Prześlizgnie się on we wzrok twój kochany przez łzy ofiarne. III Twe skryte ścieżki mirabile visu iskrzą owadzie galaktyki mnogie. Gdzie nie spojrzeć łyska pierścień jaspisu, żywiczny ogień. IV Seraficzny strumień, jego nurt tak znasz: urywa się – wakuum sięga prawie. Semper idem, niczyj bardziej niźli nasz spłynie w Nawie. V Mgły podleśne poranek wczesny złoci. Tremolo pnie rozbudza śpiew ich ptaka. Kontur księżyca spływa z paproci – nocy tilaka. VI Świt kładzie kolory sfumato, spłonie mój najmilszy majak, vana imago. Krawędź gubi w łuny ćmim żargonie… Już znikł! Nie ma go!… |
| Copywright by Martyna Franczuk |
