 Strona główna | Mapa serwisu | English version |
|
| |
Promionki | |
I Na tej werandzie, przez ciebie witany, czułem, jakby krew przesączyła bieluń – w cieniu tuhanowickiej altany tchnął twój kapelusz. II Słońce nurza w ogrodzie swe kity, to in nubibus gasi spojrzenia Maria. Byle wtręt mnie labilne błękity, fantazyj varia. III Sepet mglich klejnotów, kryjówka nasza glissando przemienia się w tułacza. Cień miesiąca srebrem liście okrasza, dusze roztacza. IV Dotąd jeszcze wołałaś: „o Gustawie!”, ckliwie patrząc jak ta chimera pryska. Czemu więc ofiarowałaś przy stawie listek cypryska? V Krosna mrozu kryształ kwiatu malują. Pragnąłby je Lorens nazrywać flamie. Nie potrafiąc, jedynie dłoń jej ujął. Wybacz Adamie!… VI Nie słychać zabaw in dulci iubilo: firn zagościł w lipowej altanie. Wśród tamtych drzew, co zgubiłem, Marylo, przy nich zostanie! 21.08.2005 |
| Copywright by Martyna Franczuk |
